فصل تلخ تنهایی من

درود فروان نثار وجود آنانکه این حقیر را مفتخر به بازدید از این وبلاگ نموده و مرا از نقطه نظرات مثبت خویش بی نصیب نگذاشته و با نقد و یا تایید کارهای ارئه شده متنی و تصویری در این وبلاگ  یاری می نمایند.

امید است مطالبی که از منظرتان خواهد گذشت برای شما دوستان عزیز سودمند و مورد لطف و عنایت شما عزیزان قراربگیرد...

باتشکر...

آن روز هرگز دیر نیست و بر قافهای آرزو چون آئیه میدرخشد و مژده از دوستی هایمان دارد

به آن روز سوگند که هرگز یادت را بر وجود مقدست مقدم نخواهم داشت و از تو تندیسی از عشق و نجابت خواهم ساخت تا برسینه فاصله ها کوبم

به امید آن روز بدرود...

باورم را با تمام آرزوهایم تنها به نیم نگاهت هدیه کرده ام و برزخ تنهاییم را با یاد تو سر میکنم.

این شب هاکه در اسارت فاصله ها مانده ام تنها شوق چشمان توست که نگاه خسته ام را سوی دروازه امید ترغیب میدارد و تو بهانه ای برای ماندنم هستی...

گر استخوانم هیزم و آتش شود

یا  که ذهنم  مملو از یادش شود

گر خدای از  رحمتش  دورم  کند

یا که از هوربهشت محرومم کند

گر  غریبه  همدم  و یارش شود

یا  که چشمم  گیر  بازارش  شود

گر بگویندم که من کافر گشته ام

یا که مکتب دار  سافل گشته ام

برندارم  از خیالش دست خویش

گر  بسوازند مرا تا  ظلف  و ریش

 غم تو...

من در اندیشه تو،

تو دلت خون زفکر دگری

من سراپاشده ام در غم تو

توهنوز فکر آن یک دگری

به سرآید روزی کاسه صبر

روم از دیار تو

اما چکنم با دل خود

بشکند قفل و طلسم

که رود بادگری ...